Gömlu tímarninr snúa aftur: Íslensk hryllingssaga (blogg 3) Steinbítssroðsskór voru notaðir á Íslandi í aldaraðir og eru nú aftur orðnir vinsælir, ásamt skóm unnu úr laxaroði, þroskroði og silungsroði. Í dag vinnur Atlantic Leather á Sauðárkróki, Skagafirði, íslensk sútunarstöð roðsskó úr fiski, sem veiddur hefur verið til matar.
„Ég verð að fara einn inn með Dagbjörtu, Brynhildur“ sagði faðir hennar hvíslandi. „Ég orðin fjórtán pabbi“ sagði Brynhildur með hendur á mjöðm. „Hvað ef þú verður einhvertíman ófær um að koma kálffullri kú í hellinn og ég verð að gera það?“ „komdu þá með mér inn, en hafðu hljótt. Þú munt heyra mig tala, en ekki sjá þann sem ég tala við. Ég geri ekki ráð fyrir að þú skiljir, því þú hefur augu móður þinnar. Hún kom með mér eitt sinn og hélt að ég væri bilaður, en allar kýrnar okkar hafa eignast heilbrigðar kvígur. Svo hvort sem þú trúir á þetta, eður ei, mun ég halda þessari hefð við. Svo er ég ekki alveg viss um að þér verði vel tekið.“ Hana langaði að svara, en hann tók taum Dagbjartar og leiddi hana dýpra inn í hellinn. Inni í hellinum sá hún undarlega sýn. Maður, lægri en faðir hennar, gekk til móts við þau. Renglulegir útlimir hans voru í undarlegu samræmi við grannan búkinn, ásamt breiðum höndum og fótum. Stór græn augu hans glóðu og lýstu upp langt mjótt nef og oddhvöss eyru, sem stungust út um brúnt hrokkið hár hans. Hann var skegglaus. Föt hans voru einföld; skyrta og buxur úr hreindýraskinni, í hinum ljósbleika lit blóðbergsins. Á fótum sér bar hann slitna steinbítsskó. „Sæll Eðvald“ sagði faðir hennar og kinkaði kolli til hans. Innan úr jakka sínum dró hann lítinn böggul, pakkaðan inn í léreft. „Í þakkarskyni, kom ég með bókina sem þú óskaðir eftir“ „Ah“ heyrði hún Eðvald svara ákafri röddu, en þó svo hljótt að hún þurfti að leggja sig alla fram til að heyra. „Bók Önnu Rósu Róbertsdóttur, grasalæknis. Ég vissi ekki að hún væri enn fáanleg, eftir svona mörg ár.“ Hann strauk löngum grönnum fingrum yfir titil bókarinnar. „Íslenskar lækningajurtir, notkun þeirra, tínsla og rannsóknir. Iðnvæðingin tók svo margt frá okkur.“ Hún heyrði harminn í rödd hans. „og hver ert þú?“ „Brynhildur, dóttir mín“ Faðir hennar gaut augunum í átt hennar. „Hún heldur að ég sé brjálaður, því hún getur hvorki séð þig né heyrt“ „Ertu viss?“ spurði Eðvald. „Já, því hún hefur augu móður sinnar.“ Brynhildur sá Eðvald horfa rannsakandi á hana,. „Það er daufur grænn hringur um augastein hennar. Kannski sjáum við huldufólkið það einungis.“ Brynhildur heyrði ekki lengur það sem Eðvald sagði. Innar í hellinum sá hún fleira huldufólk; föla stúlku með þung augnalok yfir stórum grænum augum. Sítt, dökkt hárið lá þétt yfir enni hennar, sem dró fram há kinnbein. Hún sat á hækjum sér, skjálfandi inni í sprungu; magrir handleggir og fótleggir hennar stungust undan teppi sem umvafði hana. „Ég held að það sé eitthvað af þér í henni líka,“ sagði Eðvald. „Komdi með hina bókina, þegar þú finnur hana. Við gætum Dagbjartar og afkvæmis hennar þangað til. Farðu núna Búi!“ hljómaði skipun frá huldufólkinu.
Tags: Íslenskir dularfulla verur, álfur, falinn fólk, mystery, skelfing